گشتول

جنگل گرونوالد که با نام گرین وود نیز شناخته می شود، نام خود را از کلبه شکارچیانی که در سال ۱۵۴۲ م توسط یواخیم هکتور دوم ساخته شده بود، گرفته است. این منطقه دوست ‌داشتنی مملو از درختان بلوط، راش، کاج، توس و صنوبر است و پناهگاه تعداد زیادی از حیوانات از جمله پرندگان، گوزن و حتی خوک ‌های وحشی محسوب می شود. در این جنگل سه دریاچه کوچک وجود دارد که بخشی از دخایر طبیعی برلین به ‌حساب می ‌آیند و در بخش شرقی دریاچه ‌های بزرگ ‌تری جای گرفته ‌اند. همچنین ساحل رودخانه هاول به طول ۹ کیلومتر در طول این جنگل امتداد یافته است.

موزه تاریخ آلمان موزه ‌ای واقع در برلین است که به بیان تاریخ کشور آلمان اختصاص دارد. این موزه غالباً به عنوان یکی از مهم ‌ترین و پُربازدیدترین موزه ‌های شهر برلین شناخته می شود. این موزه در تاریخ ۲۸ اکتبر ۱۹۸۷ م و در ۷۵۰امین سالگرد تأسیس شهر برلین، در ساختمانی موسوم به «رایشزتاگ» واقع در برلین غربی بنیان‌ گذاری شد. موزه از دو ساختمان تشکیل شده‌ است: ساختمان اصلی تحت عنوان Zeughaus که در خیابان Unter den Linden واقع شده و همچنین سالن نمایشگاهی که توسط آی.ام.پی طراحی شده‌ است. موزه تاریخ آلمان به شکل قانونی توسط جمهوری فدرال آلمان به ثبت رسیده‌ است. مدیریت عالی آن توسط هیئت امنایی متشکل از نمایندگان دولت فدرال، نمایندگانی از پارلمان آلمان (بوندستاگ) و همچنین رهبران ایالت ‌های ۱۶ گانه آلمان صورت می ‌گیرد.

تیرگاردن معروف‌ترین پارک درون ‌شهری برلین است که در محله ‌ای به همین نام واقع شده است. این پارک ۲۱۰ هکتار وسعت دارد که یکی از بزرگ ترین پارک ‌های آلمان بعد از پارک تمپل ‌هوف برلین (فرودگاه تمپل ‌هوف) و باغ انگلیسی مونیخ است. تیرگاردن به معنای باغ حیوانات است. پیشینه تیرگاردن به سال ۱۵۲۷ م باز می ‌گردد. این پارک به عنوان محلی برای شکار توسط حاکمان براندنبورگ مورد استفاده قرار می ‌گرفت. در سال ‍۱۵۳۰ م پارک در بخش‌ های شمالی و غربی توسعه پیدا کرد. در آن ‌ها سال ‌ها جنگل‌ های اطراف برلین، براندنبورگ و همچنین این پارک، محلی مناسب برای شکار گوزن و دیگر حیوانات وحشی بشمار می ‌آمدند. در گذر سال ‌ها، حکومت براندنبورگ حیوانات وحشی بیش تری را به تیر پارک منتقل کرد و رفته رفته به محل اصلی شکار حاکمان تبدیل شد.

موزه پرگامون یکی از غنی ‌ترین موزه ‌های جهان است که در شهر برلین واقع شده‌ است. موزه پرگامون بخشی از جزیره موزه ‌ها است. در موزه پرگامون مجموعه ‌های نفیسی از آثار هنری مربوط به دوره یونان باستان تا منطقه جنوبِ غربی و مرکز آسیای میانه، آثاری از عصر هلنیسم، مصر باستان، آسوریان، بابل و ایران باستان نگهداری می شود. مجموعه منحصر بفردی از آثار حفاری ‌شده در منطقه تیسفون و طاق کسری در موزه پرگامون نگهداری می شود. همچنین مجموعه آثار دوره تاریخی هنر اسلامی بخش ویژه ‌ای را در این موزه به خود اختصاص داده است.

موزه آلتس به معنای موزه قدیمی، موزه ‌ای در جزیره موزه در برلین است. پس از بازسازی ‌هایی که در سال‌ های 2011-2010 م در آن صورت گرفت، این موزه میزبان کلکسیون عتیقه ‌های موزه دولتی برلین شد. بنای موزه را معمار آلمانی کارل فریدریش شینکل بین سال های ۱۸30-۱۸23 م در سبک نوکلاسیسیسم ساخت تا میزبان کلکسیون هنری خانواده سلطنتی پادشاهی پروس باشد. این بنای تاریخی و حفاظت ‌شده یکی از شاخص ‌ترین بناهای سبک نوکلاسیسیسم و نقطه اوج آثار شینکل است. تا سال ۱۸۴۵ م نام آن موزه سلطنتی بود. در سال ۱۹۹۹ م نام آن در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.

شپری رودی است که در نزدیکی مرز کشور چک و آلمان سرچشمه گرفته و با گذر از ایالت ‌های زاکسن، براندنبورگ و برلین به هاول می ‌ریزد. این رود، رود اصلی شهر برلین بوده که بنای این شهر نیز بر اطراف آن واقع شده است. شپری نزدیک به ۴۰۰ کیلومتر طول دارد.

جزیره موزه یک مکان تاریخی در قسمت شمالی جزیره شپری، واقع در مرکز تاریخی برلین می‌ باشد. مهم ترین مکان‌ های دیدنی برلین و مجموعه موزه‌ های معروف اروپا به این مکان تعلق دارد. بین سال های ۱9۳۰-۱8۳۰ م به دستور پادشاه ‌های پروسی و طرح ‌های پنج معمار ساخته شد و در سال ۱۹۹۹ م در لیست میراث فرهنگی یونسکو قرار گرفت. جزیره موزه از موزه آلتس، موزه نویِس، نگارخانه بین ‌المللی آلته، موزه بُوده، گالری ملی نو، گالری ملی قدیم و موزه پرگامون تشکیل شده‌ است. از زمان اتحاد آلمان این مکان بازسازی و گسترش یافت. در ۱۲ ژوئیه ۲۰۱۹ م نگارخانه زیمون-جیمز به عنوان مرکز جدید بازدید افتتاح شد.

مسجد برلین قدیمی ‌ترین مسجد در برلین است که در محله ویلمرسدورف واقع شده‌ است. طراحی این مسجد توسط "ک.اَ.هِرمان" انجام و طی سال های ۱۹۲۴ تا ۱۹۲۸ م ساخته شد. این مسجد که مناره ‌هایش ۲۴ متر ارتفاع دارد، در جنگ جهانی دوم به شدت تخریب شد. دو مناره به تازگی بازسازی شد. در حال حاضر، نماز جمعه هر هفته ساعت ۱۳:۱۵ در این مسجد برگزار می شود.

کلیسای جامع سنت ادویک یک کلیسا کاتولیک می‌ باشد و عملیات ساخت و ساز در سال های ۱۷۷۳، ۱۸۸۷ (گنبد) و ۱۹۳۲ م (داخلی) به پایان رسید.

کلیسای جامع برلین یک کلیسای جامع در برلین است که در سال ۱۴۶۵ م بنیان ‌گذاری شده و در چند دوره همچون ۱۷۵۰، ۱۹۰۵ و ۱۹۹۰ م تجدید بنا و مرمت شده که در هر تعمیر نوع معماری آن تغییر پیدا کرده ‌است؛ در تجدید بنا این کلیسا در سال ۱۹۰۵ م از معماری نئورونسانس استفاده شده‌ است. از اشخاص معروفی که در این مکان دفن شده ‌اند می‌ توان به یوآخیم سوم، فریدریش، فریدریش یکم و فریدریش ویلهلم دوم اشاره کرد.

کلیسای یادبود قیصر ویلهلم کلیسایی است تاریخی که در بخش غربی شهر برلین واقع شده‌ است. بخش بزرگی از این کلیسا در طول جنگ جهانی دوم تخریب شد. کلیسا در سال های ۱۸۹۱ تا ۱۸۹۵ م توسط فرانتس شوشتن طراحی و به سبک نیو رومانس ساخته و توسط موزاییک ‌های بزرگی پوشانده شد که نشان دهنده تاریخ غنی پروسی ‌ها می‌ باشد. این کلیسا در مرکز میدان برایت شاید واقع در خیابان کورفورستن ‌دام واقع شده‌ است. ارتفاع کلیسا حدود ۲۰ متر و عرض آن ۳۵ متر است. برج بلند کلیسا که رو به سمت شمالِ شرقی قرار گرفته، دارای عبادتگاه کوچکی می‌ باشد. در هر دو سمت غربی و شرقی کلیسا، تالاری قرار گرفته که شامل چهار ساختمان و خرابه ‌هایی در سمت غربی است. برج این کلیسا به شکل یک شش ضلعی است در حالی که خود کلیسا به شکل هشت ضلعی می‌ باشد. کلیسا و برج آن بر روی زمین مسطحی به طول ۱۰۰ و عرض ۴۰ متر ساخته شده ‌اند. ساختمان ‌های جدید کلیسا از جنس شیشه و استیل ساخته شده ‌اند و ۲۱۲۹۲ قطعه شیشه رنگی در ساخت دیوار کلیسا به کار رفته است. در مقابل درب ورودی کلیسای شکسته به سمت قسمت داخلی ساختمان، مجسمه ای از حضرت مسیح در بالای محراب آویزان شده که توسط مارل همتر خلق شده‌ است. در سمت چپ محراب در کنار منبری هشت ضلعی، حوضچه سفالین غسل تعمید حاوی آب مقدس بر روی پایه ای از جنس سنگ مرمر کارارا قرار دارد.

ستون پیروزی در بزرگداشت پیروزی پروسی ‌ها در جنگ آلمان-دانمارک توسط هاینریش اشتراک طراحی شد و بعدها با موفقیت در جنگ ‌هایی علیه اتریشی ‌ها و فرانسوی‌ ها، این ستون یادآور پیروزی‌ های بیش تری برای آلمان شد. با طرحی متفاوت از طرح اولیه، مجسمه‌ ای برنزی از ویکتوریا-الهه پیروزی در روم باستان-را در نسخه نهایی می ‌توان دید. از ستون پیروزی به ‌عنوان یکی از مهم‌ ترین جاذبه ‌های گردشگری برلین یاد می شود.

دروازه براندنبورگ یک بنای تاریخی به سبک معماری نئوکلاسیک و مربوط به قرن ۱۸ میلادی در شهر برلین می‌ باشد که به دستور فریدریش ویلهلم دوم-پادشاه پروس-و در طول اوایل انقلاب باتاویان ساخته شد. این دروازه در قسمت غربی شهر و در تقاطع دو خیابان ابرت و اونتر دن لیندن واقع شده‌ است. از میان دروازه ‌های متعدد برلین در زمان قدیم، تنها دروازه براندنبورگ باقی مانده ‌است. دروازه براندنبورگ، درب ورودی عظیم‌ الجثه خیابان معروف اونتر دن لیندن است. این خیابان که به قصر شهری پادشاهی پروس ختم می شود، درختان لیندن بسیاری دارد. این بنا به عنوان یکی از معروف ترین نمادهای اروپا در نظر گرفته می شود. ساختمان پارلمان آلمان در شمال این دروازه و به فاصله یک بلوک از آن قرار دارد. طرح بنای این دروازه مشابه دروازه ورودی شهر آتن یا دروازه معروف پروپیلائه می‌ باشد که همچون تاریخ معماری کلاسیک برلین کماکان استوار است. معمار نخستین دروازه برلین که ابتدا با نام آتن در کنار اسپِرِ-نام رودی در برلین-خوانده می ‌شد، فردی به نام کارل گوتهارد فون لانگ هانس بود. ارابه چهار اسبه ‌ای هم که بر فراز دروازه دیده می شود توسط فردی به نام یوهان گوتفرید شادو ساخته شده‌ است. دوازده ستون دروازه براندنبورگ (۶ ستون در هر سمت) که به سبک دُریک ساخته شده ‌اند، پنج راه عبور و مرور را تشکیل داده ‌اند. مردم شهر فقط اجازه داشتند از دو مسیر واقع در منتهی ‌الیه دو سمت دروازه برای رفت ‌و آمد استفاده کنند. مجسمه ارابه چهار اسبه موجود بر فراز دروازه مربوط به ویکتوریا-الهه پیروزی رومیان باستان-است که در حال هدایت ارابه‌ ای است که چهار اسب آن را می ‌کشند. جالب ‌ترین نکته درباره دروازه براندنبورگ این است که به رغم بر سرکار آمدن دولت ‌های مختلف با جهت ‌گیری ‌های سیاسی متفاوت در این کشور، دروازه زیبای برلین همچنان پابرجا است. این دروازه در زبان محلی به نام براندنبورگر تُر نامیده می شود.

دیوار برلین نام دیواری به طول ۱۵۵ کیلومتر و به ارتفاع ۳/۶ متر بود که توسط جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی) ساخته شد. این دیوار در سال های ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۹ م به ‌مدت ۲۸ سال شهر برلین را به دو منطقه شرقی و غربی تقسیم کرده‌ بود. این دیوار اصلی ‌ترین نماد جنگ سرد بود که به پرده آهنین نیز مشهور شد و سرانجام در سال ۱۹۸۹ م فرو ریخت که پایانی بر حکومت جمهوری دموکراتیک آلمان و همچنین جنگ سرد بود. در حال حاضر ۳۴ قطعه از دیوار اصلی برلین در موزه نگهداری می شود. پس از سقوط دیوار همچنان بخش ‌هایی از آن در سطح شهر برلین باقی مانده ‌است علاوه بر این ۱۴ سایت رسمی یادمان دیوار در بخش ‌های مختلف وجود دارد که اطلاعاتی از وضعیت و تاریخ دیوار برلین را در اختیار بازدید کنندگان قرار می‌ دهد. دو ماه پس از فروریزی دیوار، یک نقاش ایرانی به نام کانی علوی برای نخستین بار روی آن نقاشی کشید. در آغاز، امنیت وی توسط دوست اسکاتلندی نقاش ایرانی که در سفارت اسکاتلند در بخش شرقی کار می کرد در تماس با وزیر دفاع جمهوری دموکراتیک آلمان فراهم شد. سپس برای توسعه کار، نقاش ‌ها از طریق اطلاعیه رادیویی و تلویزیونی، کانی علوی از این پروژه داوطلبانه آگاه شدند و در طی پنج شش ماه روی ۱۳۰۰ متر از دیوار نقاشی کشیده شد. در سال ۱۹۹۶ م وقتی بحث ‌ها میان سیاست ‌گذاران برای خرابی دیوار اوج گرفت، کانی علوی «گالری بخش شرقی» را تأسیس کرد تا از آن طریق بتواند کمپین حفظ دیوار را پیش ببرد.

والدفریدهوف دالم قبرستانی در شتگلیتس-تسهلندورف در شهر برلین است. کار ساخت این مکان در سال ۱۹۳۱ م آغاز و در سال ۱۹۳۳ م به اتمام رسید.

پاریسر پلاتس از مشهورترین میدان‌ های شهر برلین است که در کنار دروازه براندنبورگ قرار دارد. سفارت ایالات متحده آمریکا در برلین در میدان پاریسر پلاتس برلین و در کنار دروازه براندنبورگ واقع شده‌ است.

بندلربلاک یک مجموعه ساختمانی واقع در محله تیرگارتن برلین است ک در سال ۱۹۱۴ م به‌ عنوان مرکز چندین دفتر نیروی دریایی امپراطوری آلمان ساخته شد و پس از جنگ جهانی اول به وزارت رایشسوهر تبدیل شد. این ساختمان مقر افسران گروه مقاومت ارتش آلمان نازی بود که کودتای ۲۰ ژوئیه را در سال ۱۹۴۴ م بر ضد آدولف هیتلر طرح ‌ریزی کرده ‌بودند و به همین دلیل مشهور است.

پُل اوبرباوم یکی از لندمارک‌ های شهر برلین است که بصورت پُل دوکفه ‌ای روی رودخانه شپِرِی بنا شده‌ است. این پُل منطقه فریدرایشسهاین را به منطقه کرویتسبرگ متصل می‌ کند که پس از پایان جنگ جهانی دوم توسط دیوار برلین به آلمان غربی و آلمان شرقی تقسیم شده بود و در نهایت به نمادی مهم از وحدت در برلین تبدیل شد.

گنبد رایش ‌تاگ گنبدی شیشه‌ است که بر فراز ساختمان بازسازی ‌شده رایش تاگ در برلین قرار دارد. این اثر را معمار انگلیسی نورمن فاستر در سال ۱۹۹۳ م به ‌عنوان نمادی از اتحاد دوباره آلمان طراحی کرد. طرح شاخص این گنبد آن را به لندمارکی در برلین بدل کرده ‌است. این اثر گنبدی بزرگ است که دید ۳۶۰ درجه ‌ای از برلین به دست می ‌دهد. تالار مباحثه بوندستاگ (مجلس آلمان) زیر این گنبد قرار دارد و بازدید کنندگان از گنبد می ‌توانند جلسات داخل تالار بوندستاگ را از طریق این گنبد شیشه ‌ای مشاهده کنند. بازدید از این گنبد برای عموم آزاد است و می ‌توان با دو رمپ فلزی مارپیچ به آن رسید. گنبد اصلی ساختمان رایش تاگ در ۲۷ فوریه ۱۹۳۳ م در آتش ‌سوزی رایش تاگ تخریب شد. باقی ‌مانده گنبد و ساختمان نیز در بمباران برلین در جنگ جهانی دوم و نبرد برلین در سال ۱۹۴۵ م از بین رفت.

دروازه ایشتار دروازه بابل است که در حدود سال ۵۷۵ پیش از میلاد به دستور بختنصر ساخته و نام آن از الهه آشوری-ایشتار-گرفته شده است. اصل این دروازه اکنون در موزه پرگامون برلین نگهداری می شود. دروازه ایشتار را نخستین بار باستان ‌شناس آلمانی رابرت کلدوی در جریان حفاری‌ هایش در بابل (1917–1899 م) کشف کرد. بقایای این دروازه پس از آن که موزه پرگامون برلین در سال ۱۹۳۰ گشایش یافت به آن جا منتقل و بازسازی شد. بعدها به دستور صدام حسین، دروازه ‌ای کوچک تر شبیه به دروازه ایشتار، به عنوان ورودی موزه ‌ای در عراق ساخته شد. این دروازه در طول جنگ عراق آسیب ‌هایی دید. کشور عراق از سال ۱۹۹۰ م به دنبال بازگشت دروازه اصلی و سایر آثار وابسته به آن کشور است. ارتفاع دروازه ایشتار به بیش از ۱۲ متر می ‌رسیده است. در ضلع جنوبی آن سرسرای بزرگ و راه سنگ ‌فرشی وجود داشته که طولش به بیش از نیم مایل می ‌رسیده است. سطح دیوار این دروازه از آجرهای فیروزه ‌ای و آبی لعاب دار براق پوشیده شده است. بر روی آن ‌ها ردیف ‌هایی از نقش ‌های شیر و اژدها و احشام وجود دارد.

خانه فرهنگ ‌های جهان در برلین یک مرکز ملی آلمان است که بر معرفی فرهنگ و هنر ملل مختلف علی ‌الخصوص کشورهای غیر اروپایی تمرکز دارد. این مرکز هم ‌اکنون دارای نمایشگاه هنری، سالن ‌های تئاتر و رقص، کنسرت، جایگاه خواندن، سالن فیلم و همایش دانشگاهی برای هنرهای تجسمی و فرهنگ است. معمار این بنا، هیو استابینز-آرشیتکت آمریکایی-است.

گالری بخش شرقی در امتداد رودخانه اسپری قرار دارد و طولانی ‌ترین قطعه از دیوار برلین که روزگاری شرق و غرب را از یکدیگر جدا می‌ ساخت، به خود اختصاص داده است. این گالری روباز با طول یک کیلومتر، در اصل در سال ۱۹۹۰ م رنگ ‌آمیزی شد و با تلاش فراوان برای ۲۰امین جشن سالیانه آن، در سال ۲۰۱۰ م مورد بازسازی قرار گرفت. آثاری از ۱۰۰ هنرمند داخلی و بین ‌المللی در این گالری که یادمانی از دوران باشکوه سقوط دیوار برلین است، به چشم می ‌خورد.