گشتول

این طور گفته می شود که خانواده کولونا ساخت این بنا را در قرن 14 میلادی شروع کردند. این جا در حقیقت یک باغ خصوصی است که بعد از گذشت 8 قرن هنوز هم بطور خصوصی باقی مانده است. درون و بیرون این ساختمان پُر از شمایل‌ های متنوع معماری است. مارتین وی از سال 1420 تا 1431 م در این مکان زندگی کرده است. سالیان سال است که درب های این مکان به روی مردم باز است و مردم ایتالیا اهمیت تاریخی آن را به خوبی می‌ دانند. گالری کولونیا هم در قرن 16 میلادی ساخته شد، یعنی درست در زمانی که خانواده کولونا صاحب این مکان شدند.

پل پونته ملیویو اولین مکانی در رم است که میزبان قفل‌ های عشق بود. بیش از هر چیزی محبوبیت قفل‌ های عشق در ایتالیا به دلیل تأثیر‌ی است که خوانندگان از کتاب «تو را می ‌خواهم» اثر فردریکو موچا گرفته ‌اند.

خیابان ویا ونتو با نام اصلی ویا ویتوریو ونتو، یکی از مشهورترین، باشکوه‌ ترین و گران ‌قیمت ‌ترین خیابان ‌های رم بشمار می ‌رود. نام این خیابان برگرفته از نبرد ویتوریو ونتو در طول جنگ جهانی اول است که با پیروزی سرنوشت‌ ساز ایتالیایی ‌ها همراه بود. خیابان ویا ونتو یکی از لوکیشن ‌های اصلی و مرکزی فیلم زندگی شیرین-ساخته فردریکو فلینی-در سال ۱۹۶۰ م بوده است. پس از درخشش در فیلم فلینی، رستوران ‌های و کافه ‌های این خیابان میزبان هنرمندان بنامی مانند آدری هپبورن، گری کوپر، ژان کوکتو، اورسن ولز، تنسی ویلیامز و کوکو چنل شدند.

ویلا بورگزه که دقیقاً در شمال پله ‌های اسپانیایی قرار دارد، بزرگ‌ ترین پارک عمومی در شهر رم است. این پارک که در اوایل قرن ۱۷ میلادی ساخته شده بود، دارای یک دریاچه و چندین معبد، فواره، مجسمه و موزه است. پارک ویلا بورگزه در اوایل قرن نوزدهم میلادی بازسازی شد و در سال ۱۹۰۳ م هم به پارک عمومی تبدیل شد. پارک ویلا بورگزه مساحتی حدود ۸۰ هکتار دارد و دومین پارک بزرگ شهر رم بعد از پارک ویلا دوریا پامفیلی است. مجسمه فردوسی-شاعر پُر آوازه ایران-نیز در میدان فردوسی این پارک قرار گرفته است.

کاتاکومب سان کالسیتو و سان سباستینو، هر دو گورستان‌ های زیرزمینی در Via Appia Antica هستند. سان کالیستو منطقه ‌ای گسترده شامل ۳۰۰ الی ۴۰۰ متر است، با شبکه ‌های ارتباطی پیچیده‌ متشکل از گذرگاه‌ ها و اتاق‌ هایی که در توفا (نوعی از سنگ ‌های رسوبی) تراشیده و کنده‌ کاری شده است. علاوه بر مقبره‌ ها، سان کالیستو ۶ کلیسای مقدس کوچک دارد که بین سال ‌های ۲۹۰ تا ۳۱۰ م ساخته شده ‌اند که مجسمه ‌ها و نقاشی ‌های دیواری دوران اوایل ظهور مسیحیت در آن به چشم می ‌خورد. در سردابه پاپی کلیسا، آرامگاه‌ های پاپ ‌های قرن سوم میلادی وجود دارد که با کتیبه ‌ها و سنگ ‌نوشته ‌های یونانی قابل شناسایی هستند.

ستون تراژان نام ستونی رومی واقع در شهر رم  است که کار ساختش در سال ۱۱۳ میلادی به پایان رسید و از سوی سنای روم و مردم به افتخار پیروزی ‌های تراژان-امپراطور روم-در دو نبردش علیه داسیایی ‌ها در سال ‌های ۱۰۲ و ۱۰۵ میلادی به او تقدیم شد. این ستون دارای نقشینه‌ ای مارپیچ است که تا بالای ستون ادامه داشته و بخش ‌هایی از این نبرد بصورت نقش ‌برجسته ‌هایی بر روی آن کنده ‌کاری شده ‌است. ستون تراژان احتمالاً توسط آپولودوروس دمشقی طراحی شده است و مکان آن در شمال فوروم تراژان در نظر گرفته شد. این ستون از ۱۷ بلوک استوانه از جنس مرمر لونایی تشکیل شده که هر یک از این بلوک ‌ها ۱.۵ متر ارتفاع و ۳.۶ متر قطر دارند. ارتفاع این ستون پیروزی با احتساب پایه مکعبی ‌شکلش به ۳۸ متر می‌ رسد. درون این ستون خالی است و پلکانی مارپیچ با ۱۸۵ پله در آن قرار دارد که تا بالای ستون ادامه دارد. بر روی سطح خارجی ستون اما کتیبه ‌ای مارپیچ به ارتفاع ۱ متر در هر پیچش و طول ۲۰۰ متر وجود دارد که پس از ۲۳ دور چرخیدن به بالای ستون می‌ رسد. این کتیبه که پیروزی ‌های امپراطور تراژان را به تصویر کشیده است از ۱۵۵ صحنه و حدود ۲۵۰۰ پیکر تشکیل شده و فعالیت‌ های نظامی رومیان از ساخت دژ و پُل تا جنگ و تسلیم دشمن و اخراج زنان و کودکان را به نمایش می ‌گذارد. همچنین بر روی دیواره بیرونی پایه این ستون نیز نقش ‌بَرجسته ‌هایی از سلاح و زره‌ پوش‌ های داسیه ‌ای ‌ها کنده‌ کاری شده و کتیبه ‌ای که بیانگر تقدیم این ستون پیروزی به امپراطور است بر بالای درب ورودی آن دیده می شود. بر بالای ستون تراژان زمانی نیز تندیسی برنزی از خود تراژان وجود داشت که احتمالاً پس از مرگ او نصب شده بود اما در سال ۱۵۸۷ م و به دستور پاپ سیکستوس پنجم، تندیسی از سنت پیتر-که یکی از قدیسان نگهبان رم بود-به جای آن قرار گرفت. این ستون در عین حال نقش بنای یادبود امپراطور پس از مرگ او را نیز داشت. در جنوب پایه ستون تراژان دری وجود داشت که راه ورود به درون ستون بود. پس از ورود در سمت چپ، اتاقی وجود داشت که نیمی از بخش شمالی پایه را در بر گرفته بود و درون آن توسط پنجره ‌ای کوچک در دیواره غربی روشن می ‌شد. بنا بر نوشته ‌های دیون کاسیوس و اوتروپیوس، خاکستر تراژان پس از مرگش در این اتاق قرار داده شده بود. خاکستر امپراطور در خاکستردانی از جنس طلا قرار داشت که این خاکستردان در قرون وسطی دزدیده شد.

مونته تیستاچو مشهور به مونته دی کوچی تپه ‌ای باستانی در رم است که عمدتاً از قطعات سفالی خمره‌ های دور انداخته ‌شده در زمان امپراطوری روم تشکیل شده ‌است. برخی از خمره‌ های یافته ‌شده دارای تیتولی پیکتی بوده‌ اند. تیستاچو یکی از بزرگ ‌ترین توده‌ های ضایعاتی است که در سراسر جهان باستان وجود داشته که حدود بیست ‌هزار مترمربع سطح آن و حدود ۵۸۰ هزار مترمکعب حجم این تپه است. تخمین زده شده ‌است که این تپه از انباشتن ضایعات حدود ۵۳ میلیون خمره ایجاد شده باشد که نشان ‌دهنده حجمی حدود شش میلیارد لیتر واردات روغن است. محیط این تپه حدود یک کیلومتر و ارتفاعش ۳۵ متر است که احتمالاً ارتفاع قابل ‌توجهی در دوران باستان بوده ‌است. تیستاچو به فاصله کمی از شرق رودخانه تیبر و هوریا گالبائه که ذخایر روغن زیتون دولت در حدود سده دوم پس از میلاد بوده ‌است، قرار دارد. این تپه بعدها اهمیت نظامی و مذهبی داشته ‌است. تعداد زیاد خمره‌ های مونته تیستاچو نشان‌ دهنده نیاز عظیم امپراطوری روم به روغن است که در آن زمان بزرگ ‌ترین شهر جهان بود و حدود یک میلیون نفر جمعیت داشته است. مطالعات بر روی اجزای تپه نشان می دهد که امپراطوری روم در پایان سده دوم میلادی به بالاترین سطح واردات روغن رسیده که معادل انباشت سالانه ۱۳۰ هزار خمره در تپه است. از آن‌ جا که بالاترین حجم خمره ‌ها ۷۰ لیتر بوده ‌است، امپراطوری روم سالانه ۷.۵ میلیون لیتر روغن وارد می ‌کرده ‌است. با این ‌که ظروف یافته ‌شده در مونته تیستاچو نشان می دهد این روغن عمدتاً بصورت سفارش دولتی وارد می ‌شده، اما بسیار محتمل است که بخش قابل ‌توجهی از این واردات بصورت خصوصی انجام می ‌شده ‌است.

موزه ملی هنرهای معاصر که بصورت خلاصه GNAM نوشته می شود، یک موزه هنری در رم است که در سال ۱۸۸۳ م بنا شده ‌است و تماماً در اختیار هنر نوگرا و هنر معاصر قرار گرفته ‌است.

گالری ملی هنر باستانی یک گالری هنری در رم و اصلی ‌ترین مجموعه ملی آثار قدیمی در رم است. این گالری دارای دو بخش کاخ باربرینی و کاخ کورسینی است. کاخ باربینی توسط معمار ایتالیایی قرن شانزدهم میلادی-کارلو مادرنو-در مکان قدیمی ویلا سورفزا برای پاپ اوربان هشتم-عضو خاندان باربینی-طراحی شده ‌است. سقف سالن مرکزی آن توسط پیترو دا کورتونا با تمثیل ولایت الهی و قدرت باربرینی برای تجلیل از خانواده پاپ باربرینی تزئین شده ‌است. کاخ کورسینی که قبلاً با نام کاخ ریاریو شناخته می ‌شد، کاخی در قرن پانزدهم میلادی است که در قرن هجدهم میلادی توسط معمار فردیناندو فوگا برای کاردینال نری ماریا کورسینی بازسازی شد.

باسیلیکای سنت پل خارج از دیوارها یک کلیسا کاتولیک واقع در رم می‌باشد که عملیات ساخت و ساز آن در سال ۱۸۲۳ م به پایان رسید.

سانتا ماریا دلا ویتوریا یک کلیسای کاتولیک افتخاری وقف ‌شده برای مریم است که در رم واقع شده است. سانتا ماریا دلا ویتوریا به خاطر تندیس شاهکار جیان لورنزو برنینی به نام خلسه سانتا ترسا شهرت جهانی دارد.

کلیسای سنت چارلز در چهار چشمه همچنین به نام سان کارلینو، یک کلیسای کاتولیک در رم است که توسط فرانچسکو برومینی طراحی شده ‌است. این طراحی که اولین کار مستقل او بود، یک شاهکار نمادین از معماری سبک باروک به حساب می ‌آید که به عنوان بخشی از مجموعه ساختمان ‌های صومعه در تپه کوئیرینال برای فرقه تثلیثی اسپانیایی به منظور آزاد کردن بردگان مسیحی می‌ باشد. برومینی حکم طراحی این کلیسا را در سال ۱۶۳۴ م تحت حمایت کاردینال فرانچسکو باربرینی که در آن حوالی می ‌زیست دریافت کرد. با این حال، این آخرین پشتیبانی مالی نبود و پس از آن پروژه ساختمان با مشکلات مالی مختلفی روبرو شد. این کلیسا یکی از حداقل سه کلیسایی است که در رم به سان کارلو اختصاص داده شده ‌است شامل سان کارلو آی کاتینار و سان کارلو آل کُرسو!

پیاتسا ناوونا یک میدان عمومی تاریخی در شهر رم است که در کنار سایت استادیوم دومیتیان قرار دارد و در سده نخست میلادی ساخته شده ‌است و از سبک استادیوم ‌های در فضای باز پیروی کرده ‌است. در روم باستان مردم برای تماشای بازی ‌ها به این مکان می ‌آمدند. پیاتسا ناوونا در اواخر سده پانزدهم میلادی به‌ عنوان یک فضای عمومی در نظر گرفته ‌شد و یکی از نمادهای معماری عصر باروک محسوب می شود. در زمان اسقف اینوسنت دهم، قصر خانوادگی وی به نام پلازو پامفیلی روبروی پیاتسا قرار داشت. در پیاتسا ناوونا مجسمه‌ ها و اشیاء دست ‌ساز مهمی وجود دارد؛ در مرکز آن فواره چهار رودخانه واقع شده ‌است که توسط جان لورنتسو برنینی طراحی شده و در بالای آن ستون هرمی سنگی دومیتیان قرار دارد و قطعات آن از Circus of Maxenitus آورده شده ‌اند. بازار کریسمس در میدان پیاتسا برگزار می شود.

کولوسئوم یا کلوسیوم یک تماشاخانه در شهر رم می باشد که بزرگ ترین تماشاخانه در امپراطوری روم بوده ‌است. کولوسئوم ظرفیتی میان 80-50 هزار نفر و ۸۰ درب ورودی داشته ‌است. ساخت کولوسئوم توسط وسپاسیان بین سال های ۶۹ تا ۷۰ میلادی پایه‌ گذاری شد. پس از آن پسرش تیتوس در سال ۸۰ میلادی کار ساخت آن را در زمین ‌های باتلاقی میان تپه‌ های اسکوئیلین و کائلین تمام کرد. البته پس از او دومیتیان (برادر تیتوس) در کولوسئوم تغییراتی اعمال کرد و به عنوان اولین آمفی تئاتر دائمی در روم کامل کرد. امروزه بیش تر کولوسئوم را با تاریخ خونین نبرد گلادیاتورها در آن می ‌شناسند. در کولوسئوم گلادیاتور با یکدیگر یا با حیوانات وحشی می‌ جنگیدند و اسباب سرگرمی تماشاچیان خود را-که اغلب از اشراف بودند-فراهم می ‌کردند. برخی اعدام ‌ها (مانند اعدام با رهاسازی حیوانات وحشی) نیز در کولوسئوم انجام می ‌شده ‌است ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ١٩٥٠ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ، ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺍﻭﺭﺷﻠﻴﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮﺩ، ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺩﮔﻰ ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺪﻭﺩ ٤٥ ﺗﺎ ٦٠ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺨﺶ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﻴﻦ ﻛﺎﺭ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﻓﺘﺘﺎﺣﻴﻪ ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﺎﺭ ٩ ﻫﺰﺍﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻏﻴﺮ ﺍﻫﻠﻰ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﻛﻮﻟﺴﻴﻮﻡ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺪﻯ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ. ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻧﺎ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺑﻮﺩ ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺳﻜﻮﻫﺎﻯ ﺁﻧ ﻬﺎ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﻫﺎﻳﻰ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ می شد ﻛﻪ ﻫﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻯ ﭘﺎﺭﻩ می شدند ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ٥٠ ﻣﺘﺮﻯ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﻘﻮﻃﻰ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭ می کرﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻣﻦ ﺑﻮﺩ. آن ها ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺳﻜﻮﻫﺎﻯ ﺳﻨﮕﻰ ﻣﻰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﻣﺤﻞ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭﻯ ﺟﺸن هاﻯ ﺍﻣﭙﺮﺍطور ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭوﻡ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻃﻰ ﺍﻳﻦ ﺟﺸن ها ﻛﻪ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ١٠٠ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍ می کشید، ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﮔﻼﺩﻳﺎﺗﻮﺭﻫﺎ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﺎ ﮔﻼﺩﻳﻮﺗﻮﺭﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ آن ها ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﺑﻪ ٢٢ ﺳﺎﻟﮕﻰ می رسید ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ می کردند. ﺍﻣﭙﺮﺍطور ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭوﻡ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﻫﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ می برﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻃﻰ ﻫﺮ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﺸﻦ ﻫﺎ ﺣﺪﻭﺩ ٥ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﮔﻼﺩﻳﻮﺗﻮﺭ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ می رسیدند. ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺸﻦ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ، ﻣﺤﻜﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﻯ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺩﺭﻧﺪﻩ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺷﻮﻧﺪ. ﺩﺭ ﻛﻞ، ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ٥٠٠ ﺗﺎ ٧٠٠ ﻫﺰﺍﺭ ﮔﻼﺩﻳﺎﺗﻮﺭ ﺩﺭ ﺻﺤﻦ ﻛولوﺳﻴﻮﻡ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﻭﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻛﺸﺘﻪ می ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﭼﻬﺎﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺘﺮ ﻣﺮﺑﻌﻰ، ﺑﺰﺭﮔ ﺘﺮﻳﻦ ﻗﺘل گاﻩ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﻣﺤﺒﻮب ترﻳﻦ ﺑﻨﺎﻯ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎ، ﻧﻤﺎﺩ ﺷﻬﺮ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺗﻤﺪﻥ ﺭﻭﻣﻰ ﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﺭوﻣﻴﺎﻥ ، ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎیی ها ﻭ ﺣﺘﻰ ﺍﺭﻭﭘﺎیی ها ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻤﺪﻥ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ می کنند. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٠٠٧ م، ﺩﺭ ﻃﻰ ﻳﻚ ﻧﻈﺮﺳﻨﺠﻰ ﺑﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻜﺼﺪ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻧﻔﺮ، ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﺟﺰﻭ ٧ ﺍﺛﺮ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ٢٠١١ م، ﻣﺒﻠﻎ ٢٥ ﻣﻴﻠﻴﻮﻥ ﻳﻮﺭﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎﻯ ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻛﺎﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺟﺰﻳﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﺷﺪ. ﻳﻚ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻰ می گوﻳﺪ: "ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻛﻮﻟﻮﺳﻴﻮﻡ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ، ﺭﻡ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ". پلان این مجموعه به شکل بیضی با قطرهای ۱۸۸ متر و ۱۵۶ متر و زیربنای ۶ جریب می‌ باشد. ارتفاع آن حدود ۴۸ متر است. کف صحنه چوبی است و در زیر آن مجموعه ‌ای از اتاق‌ ها و گذرگاه‌ ها برای عبور حیوانات وحشی و سایر تدارکات لازم جهت راه ‌اندازی و اجرای نمایش قرار گرفته ‌است. تعداد ۸۰ دیوار به عنوان تکیه گاه برای طاق‌ های گنبدی شکل، گذرگاه‌ ها، پلکان و ردیف ‌های صندلی روی صحنه قرار گرفته ‌است. لبه بیرونی طاق ‌های متوالی باعث اتصال طبقات مختلف و پلکان بین آن ‌ها به یکدیگر شده ‌است. نمای داخلی کولوسیوم از بالا، سه ردیف طاق ‌های گنبدی شکل که در روی ستون‌ ها و سَرستون ‌ها قرار گرفته ‌اند، در ستون ‌های طبقه اول سبک معماری سبک دوریکا، در طبقه دوم سبک ایونیک و در طبقه سوم سبک قرنتی که نزدیک به سبک کلاسیک یونان بوده، به کار رفته‌ است. این بنا به دلیل عبور و مرور آسان جمعیت به داخل و خارج میدان، یکی از شاهکارهای مهندسی است؛ در بالای این سه طبقه اصلی، طبقه زیر شیروانی شامل ستون‌ های مستطیل شکل سبک قرنتی قرار دارد، فضای بین ستون ‌ها با ۴۰ عدد پنجره کوچک مستطیل شکل پُر شده ‌است. در قسمت بالا، دیوارکوب ‌ها و بندگاه‌ هایی وجود دارد که تیرک‌ هایی را که سایه بان ‌ها به آن ‌ها آویزان است، نگه داشته ‌اند. در ساخت عمارت با دقت بسیاری از انواع ترکیبات ساختمانی استفاده شده، برای فونداسیون از بتون و برای ستون ‌ها و طاق ‌ها از سنگ آهک (تراورتن) استفاده شده، در ستون ‌های به کار رفته برای دیوار دو طبقه زیرین، از نوعی سنگ متخلخل به نام توفا استفاده شده ‌است. برای طبقات فوقانی و اکثر طاق ‌ها از آجر بتونی استفاده شده ‌است. این اثر هم ‌اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید بشمار می ‌رود.

تپه آونتین نام یکی از هفت تپه رم است که روم باستان بر آن بنا شده بود. این تپه در اساطیر روم جایگاه ویژه ای دارد. در افسانه ویرژیل، غاری نزدیک رود در این تپه قرار دارد که خانه هیولایی به نام کاکوس است؛ این هیولا بعدها توسط هرکول کشته می شود. در افسانه بنا نهادن شهر رُم، پدر دوقلوهای افسانه ای این منطقه-رموس و رمولوس-مسابقه ای میان فرزندانش می ‌گذارد که چه کسی می ‌تواند حق بنا نهادن یک شهر تازه را داشته باشد؛ رمولوس، شگون خود را بر تپه آونتین و رموس شگون خود را بر پالاسیوم می ‌نهد. این تپه در جنوب هفت تپه رم قرار دارد.

رود تیبر که در لاتین تیبریس و در ایتالیایی تِوِرِه نامیده می شود، سومین رود طولانی ایتالیا است که از کوه‌ های آپنین در امیلیا-رومانیا سرچشمه می ‌گیرد و با گذر از مسیری ۴۰۶ کیلومتری در میان اومبریا و لاتزیو به دریای تیرانی می ‌ریزد. همچنین حوزه آبریز این رودخانه در حدود 17375 کیلومتر مربع تخمین زده می شود. از آن جا که این رود یگانه آب راه شهر رم بوده و این شهر بر کناره شرقی آن بنیاد گذاشته شده است، از شهرتی جاودانه برخوردار می ‌باشد.

پالاسیوم یا پالاتیوم یا پالاتن یکی از هفت ‌تپه شهر رم بوده‌ است. بر پایه اسطوره رموس و رومولوس، شهر رم بر فراز این تپه پی ‌ریخته ‌شد. از زمان آگوستوس کاخ امپراطوران روم بر فراز پالاتیوم ساخته ‌شد.

طاق کنستانتین در شهر رم و بین کولوسئوم و تپه‌ های پالاتینه واقع شده است. مجلس سنای روم آن را به مناسبت پیروزی کنستانتین یکم بر ماکسنتیوس در نبرد میلویان بین سال‌ های ۳۱۲ تا ۳۱۵ بعد از میلاد ساخت. این طاق نصرت با ۲۱ متر ارتفاع، ۲۵.۹ متر عرض و ۷.۴ متر عمق و سه گذرگاه، بزرگ ترین طاق نصرت ایتالیا است.

از مناطق دیدنی رم جاده آپیان است که از قدیمی‌ ترین و طولانی ‌ترین جاده ‌های دنیا است و 312 سال قبل از میلاد مسیح ساخته شده و طول آن 563 کیلومتر است. شما در مسیر این جاده می ‌توانید مزارها و سنگ قبرهای افرادی مثل سان دومیتیلا، سان سباستین و سیسیلیا متلا را ببینید. این جاده از اهمیت تاریخی بالایی برخوردار است که از آن دست می ‌توان به قیام ضد بردگی اسپارتاکوس 73 سال پیش از میلاد اشاره کرد که در نهایت به شکست رسید. در آن زمان 6 هزار برده در 130 مایل از جاده آپیان به صلیب کشیده شدند!

این موزه همان سردابه راهبان کاپوچین است که اجساد این راهبان در آن نگهداری می شود تا به همگان نشان دهد که زندگی دنیوی فانی است. اتاق‌ های کوچکی در زیر کلیسای سانتا ماریا بنا شده که 4 هزار اسکلت مومیایی در آن جا قرار دارد.

گالری بورگز در شمار موزه های معروف و پُرطرفدار شهر رم قرار دارد و از مجسمه‌ های رومی گرفته تا نقاشی ‌های باروک و رنسانس هنرمندان مشهور را در بَر می ‌گیرد. گالری بورگز که آن را «بورگزه» نیز تلفظ می ‌کنند، در پارک زیبای «ویلا بورگزه» واقع شده است. این گالری هنری زمانی از مجموعه خصوصی کاردینال ثروتمندی به نام «شیپیونه بورگزه» نگهداری می‌ کرد، اما امروزه به موزه ‌ای عمومی و یکی از مقاصد گردشگری اصلی شهر رم تبدیل شده است. کاردینال بورگزه به شدت به آثار هنری علاقه داشت و این ویلا و باغ ‌های اطرافش را به این منظور تأسیس کرد تا هم جشن ‌هایش را در آن برگزار کند و هم فرصتی باشد تا مجموعه بی ‌نظیرش را به رخ دیگران بکشد. شاهزاده «کامیلو بورگزه» در اوایل قرن 19 میلادی با خواهر ناپلئون یعنی «پائولین بناپارت» ازدواج کرد و می ‌بایست حدود 500 اثر از این موزه را به ناپلئون اهدا می ‌کرد که دو مورد از آثار با ارزش این گالری، یعنی «گلادیاتور بورگزه» و «هرمافرودیته خفته» نیز میانشان بود و امروزه در موزه لوور در پاریس از آن ‌ها نگهداری می شود. ویلای کاردینال را در سال 1903 میلادی به گالری بورگز تبدیل کردند و به همراه باغ ‌های آن بر روی مردم باز گذاشتند. پارک ویلا بورگزه، یکی از زیباترین پارک ‌ها در رم به حساب می ‌آید. این گالری، یکی از بهترین مجموعه مجسمه و نقاشی در جهان را دارا می ‌باشد و معماری ساختمان آن هم خودش جزو جاذبه ‌های دیدنی آن بشمار می ‌رود. از میان آثار معروف این موزه می‌ توان به «مجسمه‌ی پائولین» از «کانووا» اشاره کرد که همان تندیس خواهر ناپلئون است و به تنهایی ارزش دیدن دارد.

این شاهکار مهندسی در سال 1867 م توسط جیووانی باتیستا ساخته شده است. عقربه‌ های این ساعت به درختانی شباهت دارند که با پس‌ زمینه ویلا بورقس به خوبی هماهنگی دارد. این ساعت زمانی کار می ‌کند که آب در محفظه‌ های کوچک به شکل برگ روی محور می‌ ریزد. وقتی که این دو محفظه پُر از آب می‌ شوند و آب به نوسان می ‌افتد، مکانیسم فعال می شود و به نوبت، هر کدام از این عقربه ‌ها زمان را اعلام می ‌کنند. این ساعت آبی بر بلندای برجی چوبی در پارک پنسیان واقع در ویلا بورقس قرار دارد.