میدان نقش جهان، در ابعادی کوچک تر، در دوره تیموریان ساخته شد. در زمان شاه عباس اول و به سال ۱۰۱۱ ه.ق، این میدان توسعه یافت و فرم و شکل امروزین خود را یافت. میدان نقش جهان، در زمان صفویان، در جایی بنا شده است که پیش از آن، باغ بزرگی بنام باغ نقش جهان در آن مکان بوده است. طول میدان نقش جهان، بیش از ۵۰۰ متر، عرض آن، ۱۶۵ متر و مساحت آن، نزدیک به ۸۵ هزار متر مربع است. در زمان شاه عباس اول و جانشینان وی، این میدان، محل بازی چوگان، رژه قشون و برگزاری آیین ها و جشن ها و نمایش های گوناگون بوده است؛ دو دروازه سنگی چوگان که هنوز در شمال و جنوب این میدان بر جای مانده، یادگار آن دوران است. استاد محمد رضا و استاد علی اکبر اصفهانی، نام دو تَن از معمارانی است که میدان را طرح ریزی نموده و آن را به شکل فعلی بنا نهاده اند. این اثر، در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰، با شماره ثبت ۱۰۲، به عنوان یکی از آثار ملی ایران و در اردیبهشت ۱۳۵۸، جزء نخستین آثار ایرانی میراث جهانی یونسکو، به ثبت جهانی رسیده است.
پُل بابا رکن الدین یا پُل خواجو، بر روی رودخانه زاینده رود قرار دارد و به فرمان شاه عباس دوم، در سال ۱۰۶۰ ه.ق، بصورت امروزى آن ساخته شده است. در وسط این پُل، براى اقامت موقتى شاه صفوى و خانواده او، ساختمان مخصوصى که به نام بیگلربیگى شهرت دارد، بنا شد که هم اکنون نیز وجود دارد و طاق هاى آن، داراى تزئینات نقاشى است. نام پُل خواجو، تحریف کلمه خواجه است که به مناسبتِ لقب بزرگان و خواجه های عصر صفوی، نام گذاری شده است. طول پُل، ۱۳۳ متر و عرض آن، ۱۲ متر است که به خاطر معماری و تزئینات کاشی کاری آن، از دیگر پُل های زاینده رود مشهورتر است. این پُل که در دوران صفوی یکی از زیباترین پُل های جهان بشمار می رفت، بیش تر به منزله سد و بند بوده است. در میان هر یک از دو ضلع شرقی و غربی پُل، ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاقِ مزین به نقاشی است. این ساختمان که شاه نشین نامیده می شود، در آن دوره، جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایق رانی بر روی دریاچه مصنوعی، به این مکان فرا خوانده می شدند. این پُل، دارای ۲۴ دهانه است که از مکعب های به دقت تراش خورده ساخته شده و در بخش میانی، با سدهای چوبی برای گرفتن جلو رودخانه، مسدود گردیده است. نمای شرقی پُل، بسیار زیبا طراحی شده است. در سمت شرق، پایه ها فرم پُلکانی دارند که علاوه بر مسائل هیدرولیکی، محلی مناسب برای نشستن مردم است. دهانه های پُل، بصورت جناغی است که هر جناغی بسته به دهانه، دارای شکل متفاوتی است. این اثر، در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰، با شماره ثبت ۱۱۱، به عنوان یکی از آثار ملی ایران، به ثبت رسیده است.
2019 © کلیه حقوق این سایت، متعلق به شرکت ماوا پردازش نوین می باشد.