میدان نقش جهان، در ابعادی کوچک تر، در دوره تیموریان ساخته شد. در زمان شاه عباس اول و به سال ۱۰۱۱ ه.ق، این میدان توسعه یافت و فرم و شکل امروزین خود را یافت. میدان نقش جهان، در زمان صفویان، در جایی بنا شده است که پیش از آن، باغ بزرگی بنام باغ نقش جهان در آن مکان بوده است. طول میدان نقش جهان، بیش از ۵۰۰ متر، عرض آن، ۱۶۵ متر و مساحت آن، نزدیک به ۸۵ هزار متر مربع است. در زمان شاه عباس اول و جانشینان وی، این میدان، محل بازی چوگان، رژه قشون و برگزاری آیین ها و جشن ها و نمایش های گوناگون بوده است؛ دو دروازه سنگی چوگان که هنوز در شمال و جنوب این میدان بر جای مانده، یادگار آن دوران است. استاد محمد رضا و استاد علی اکبر اصفهانی، نام دو تَن از معمارانی است که میدان را طرح ریزی نموده و آن را به شکل فعلی بنا نهاده اند. این اثر، در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰، با شماره ثبت ۱۰۲، به عنوان یکی از آثار ملی ایران و در اردیبهشت ۱۳۵۸، جزء نخستین آثار ایرانی میراث جهانی یونسکو، به ثبت جهانی رسیده است.