زاهِدانْ، یکی از کلان شهرهای ایران و مرکز استان سیستان و بلوچستان و در محدوده شمالی بلوچستان قرار دارد. نام پیشین این شهر، دُزْاپ بوده که در زمان رضا شاه، به زاهدان تغییر یافته است. عموم ساکنان این شهر، به زبان بلوچی سخن می گویند و پیرو دین اسلام هستند. آب و هوای زاهدان، در بیش تر روزهای سال، گرم و معتدل است. تنها در شب های تابستان، آب و هوای این شهر رو به سردی می گراید.
خانه زعیم یا ابویی فعلی، مربوط به دوره پهلوی است و این بنا، توسط استاد محمد علی محمودی، از معماران یزد، برای شخصی به نام آقای زعیم ابویی، صورت گرفته است. این بنا، تا سال ۱۳۴۰ ه.خ، مورد بهره برداری بوده و بعد از آن، وراث استفاده نموده و پس از مدتی، نیمه متروک رها شد. در اجرا و ساخت این منزل، از عناصر معماری سنتی، بومی و منطقه ای به خوبی بهره برداری شده است. در ساخت بنا، از آجر و خشت خام، تواماً استفاده شده، اما مصالح غالب، مخصوصاً در نما، آجر است. این اثر، در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۷۷، با شماره ثبت ۲۱۵۹، به عنوان یکی از آثار ملی ایران، به ثبت رسیده است.
مسجد جامع مکی زاهدان یکی از بزرگ ترین مساجد جهان اسلام و مشهورترین مسجد اهل سنت در شهر زاهدان می باشد. مولانا عبدالعزیز ملازاده این مسجد را در سال ۱۳۵۳ ه.خ با زیربنای ۶۰۰ متر مربع تأسیس کرد. بنای اولیه دارای دو مناره با ارتفاع ۳۷ متر بود که با گذشت زمان و افزایش جمعیت و نیاز به فضای وسیع تر برای عبادت در چند مرحله توسعه و گسترش یافت. طراحی بنای مسجد و معماری داخلی کاری از هنرمندان ایرانی است. نمای بیرونی مسجد یادآور مسجد سلطان احمد و درون آن یادآور مسجد النبی است. مردم بومی داوطلبانه و بدون دریافت دستمزد در ساخت این بنا همکاری کرده اند و همه هزینه های ساخت و نگهداری آن توسط کمک های مردمی تأمین شده است با این باور که مسجد را مردم نماز گزار باید بسازند. نماز جمعه از سال ۱۳۶۵ ه.خ در مسجد مکی برگزار می شود.
