پُل بابا رکن الدین یا پُل خواجو، بر روی رودخانه زاینده رود قرار دارد و به فرمان شاه عباس دوم، در سال ۱۰۶۰ ه.ق، بصورت امروزى آن ساخته شده است. در وسط این پُل، براى اقامت موقتى شاه صفوى و خانواده او، ساختمان مخصوصى که به نام بیگلربیگى شهرت دارد، بنا شد که هم اکنون نیز وجود دارد و طاق هاى آن، داراى تزئینات نقاشى است. نام پُل خواجو، تحریف کلمه خواجه است که به مناسبتِ لقب بزرگان و خواجه های عصر صفوی، نام گذاری شده است. طول پُل، ۱۳۳ متر و عرض آن، ۱۲ متر است که به خاطر معماری و تزئینات کاشی کاری آن، از دیگر پُل های زاینده رود مشهورتر است. این پُل که در دوران صفوی یکی از زیباترین پُل های جهان بشمار می رفت، بیش تر به منزله سد و بند بوده است. در میان هر یک از دو ضلع شرقی و غربی پُل، ساختمانی بنا شده که شامل چند اتاقِ مزین به نقاشی است. این ساختمان که شاه نشین نامیده می شود، در آن دوره، جایگاه بزرگان و امیرانی بوده که برای تماشای مسابقات شنا و قایق رانی بر روی دریاچه مصنوعی، به این مکان فرا خوانده می شدند. این پُل، دارای ۲۴ دهانه است که از مکعب های به دقت تراش خورده ساخته شده و در بخش میانی، با سدهای چوبی برای گرفتن جلو رودخانه، مسدود گردیده است. نمای شرقی پُل، بسیار زیبا طراحی شده است. در سمت شرق، پایه ها فرم پُلکانی دارند که علاوه بر مسائل هیدرولیکی، محلی مناسب برای نشستن مردم است. دهانه های پُل، بصورت جناغی است که هر جناغی بسته به دهانه، دارای شکل متفاوتی است. این اثر، در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰، با شماره ثبت ۱۱۱، به عنوان یکی از آثار ملی ایران، به ثبت رسیده است.
کاربر مهمان
نظرات کاربران