گشتول

حصیر بافی یا تگرد در گویش محلی، هنرِ حاصلِ دستِ توانمندِ زنان و مردان بلوچی است. این هنرمندان بی نام و کوشا، از برگ درخت خرما وحشی-داز-لوازمی چون سجاده، سبد، پرده، باد بزن، صندوقچه و زیر انداز و غیره، خلق می کنند. حصیر بافی، سیس بافی، خولک بافی و یا خلک بافی، هنری که قدمتی طولانی به درازای تاریخ شهر سوخته و دریاچه هامون دارد و در میان مردمان سیستان و بلوچستان، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. این هنر در منطقه سیستان، با گویش خولک بافی و در بلوچستان، با گویش تگرد تلفظ می شود که از نظر نوع مواد ساخت نیز، با یکدیگر تفاوت هایی دارند. خولك، از ساقه های نی و تگرد، از داز تهیه می شود. سیس، رشته هایی از الیاف است که در اطراف تنه درخت خرما می روید و به آن، گیس درخت خرما گفته می شود. در سیس بافی، از این الیاف، برای تهیه برخی از ملزومات زندگی همچون تک-نوعی زیر انداز حصیری-، نولک-نوعی سبد دسته دار برای حمل علوفه و ماهی-، سوند-نوعی حصیر برای ایجاد حصار و محدود کردن فضا-، کتل-نوعی زنبیل-، قفس-برای نگهداری مرغ-و انواع طناب و کلاهک آباژور، استفاده می شود. روستاهای حاشیه کوه خواجه و شهرستان زابل، از مهم ترین منطقه های تولید محصولات حصیر بافی در سیستان و نیك شهر، سراوان و سرباز، از مهم ترین مناطق تولید این نوع محصولات در بلوچستان هستند.