گشتول

لباس زنان استان زنجان، در ضمن سادگی، بسیار زیبا و متنوع است. معمولاً برای سَر، از سه نوع پوشش استفاده می شود. ابتدا پارچه ای به نام پوشن، موی سر را با قوس پیشانی، بطور محکم محافظت می نماید. سپس ابزار دومی که به جهت حفاظت پوشن مورد استفاده است، چنه التی-زیر چانه-نام دارد که خود از سکه های قلاب دارِ به هم پیوسته و یا منجوق رنگارنگ، تشکیل شده و از زیر چانه تا فرق سَر، پیچیده می شود. پوشش سوم، به نام یاشماق-روسری-است که برای پوشش دهان، چانه و گردن استفاده می شود. پوشش بالا تنه، ابتدا جلیزقا-جلیقه-است که بدون آستین می باشد. نوع آستین دار این پوشش که «یل» نام دارد، مورد استفاده متمولین است. زیر جلیزقا، پوششی به نام «کوینک» وجود دارد که اندکی بلندتر از جلیزقا می باشد و از طرح های رنگارنگ و رنگ های گرم انتخاب می شود. زیر کوینک، پوششی به نام «تومان» وجود دارد که خود بر دو نوع است. تومان بلند که «شلیته» نام دارد و معمولاً مورد استفاده گروه سنی ۴٠ سال به بالا است و تومان کوتاه، که «قصا تومان» نام دارد، مورد استفاده بانوان جوان است. پوشش پایین تنه، شلوار نام دارد که معمولاً از پارچه تیره رنگ و ضخیم انتخاب می شود. شلوار دیگری تحت عنوان نیم ساق وجود دارد. از این شلوار، در مهمانی ها و مسافرت ها استفاده می شود که در قسمت پا، به جوراب مجهز است که نوعی جوراب شلواری است. لباس مردانه، شامل کُت و شلوار معمولی است. تنها پوشش سر که «کچه بورک»-کلاه نمدی-نام دارد و برای مردان، اجباری و از اهمیت خاصی برخوردار است و عدم استفاده از آن، نوعی بی حرمتی به جامعه تلقی می شود. قبل از ورود کفش های پلاستیکی، سه نوع کفش با عملکرد جداگانه رایج بوده است. کفش هایی از نوع چارق و گیوه، برای کارهای روزانه و کفش دوبندی، که جهت مهمانی ها و مسافرت ها، مورد استفاده قرار می گرفته است. در حال حاضر، در شهرها و روستاهای بزرگ تر استان، پوشش غالب زنان و مردان را، همان پوشش معمولی رایج در کل کشور تشکیل می دهد و برای دیدن پوشش های محلی، بایستی به روستاها و شهرهای کوچک استان، که نفوذ صنعتی کم تر بوده است، مراجعه نمود.