گشتول

سوگواری و سینه زنی زنان عرب، بسیار پُر شور برگزار می شود. مداح زنان، که به ملایه معروف است، شروع به روضه خوانی می کند. بانوان عرب، که ثوب های عربی به تَن دارند و شیله های-روسری-مشکی را روی صورت خود کشیده اند، پس از روضه خوانی، دور تا دور تکیه، چهار زانو نشسته اند، به این شیوه که اول با دست بر روی پاهایشان زده و سپس دست راست را بر سینه و دست چپ را بَر پا می زنند. سپس خود را برای مراسم لطیمه آماده می کنند و روبروی هم ایستاده و سینه زنی را شروع می کنند؛ در این هنگام، یک بار به‏ طرف راست و یک بار به چپ، با پیشانی و سَر، بَر می گردند. گاهی هم دستان خود را بصورت ضرب دری، بر سینه می زنند و برخی مواقع، ریتم سینه زنی را تند کرده و همه با هم، "احو، احو" می گویند و ملایه را با مدیحه سرایی، همراهی می کنند. وقتی ریتم سینه زنی تند می شود، به آن، "رشگ" گفته می شود. سپس بانوان حلقه می زنند، وقتی ملایه به مصراع آخر نوحه می رسد، مصرع آخر را تکرار و پاهای خود را هماهنگ با هم، در جهت راست و چپ می کوبند. هوسه، شعری چهار بیتی می باشد که بخش آخر آن-ردادیه-را با صدایی بلندتر می خوانند و چند بار تکرار می کنند و در وسط مجلس، یزله می کنند. این مراسم، از روز پنجم محرم به بعد، پُر شورتر اجرا می شود. ملایه، در بالای مجلس می ایستد و زنان، گرداگرد هم جمع می شوند و با ریتم کوبنده ملایه، سینه می زنند. شیوه محکم و رسا و کوبنده خواندن، فزاعیه و به ریتم آرام و محزون و سرشار از غم و اندوه ملایه، رجالیه گفته می شود.